Powstaje ustawa o rewitalizacji opracowywana przez Stowarzyszenie Forum Rewitalizacji. Jest to projekt dokumentu regulującego tę dziedzinę w Polsce.
Rozdział pierwszy ustawy tradycyjnie definiuje podstawowe pojęcia, tj.: obszar zdegradowany czy samą rewitalizację, która ma obejmować aspekty zarówno przestrzenne, środowiskowe, społeczne jak i gospodarcze. Proces odnowy części miast jest zadaniem własnym gminy.
Ustawa o rewitalizacji swoje główne założenia zawiera w rozdziale drugim. Do procesu rewitalizacji gmina ma przystępować poprzez uchwalenie uprzednio uchwały, która określałaby:
- granice obszaru przewidzianego do rewitalizacji (uwzględniając studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy),
- założenia programu rewitalizacji,
- sposoby włączenia inwestorów i społeczności lokalnych w proces opracowania programu rewitalizacji,
- zadania i zasady działania komitetu rewitalizacji.
Do uchwały dołączone byłyby założenia Programu rewitalizacji, który zawierałby m.in. diagnozę obszaru kryzysowego, czy wizję docelowego stanu, jaki gmina będzie chciała osiągnąć. Program rewitalizacji oczywiście poddawany byłby konsultacjom społecznym i co ważne gmina musiałaby przedstawić sposoby angażowania podmiotów zewnętrznych w rewitalizację.
Niektóre miasta Polski prowadziły proces rewitalizacji poprzez specjalnie powołane spółki. Ustawa o rewitalizacji powołuje organ mający być „formą współpracy organów gminy i interesariuszy z obszaru przewidzianego do rewitalizacji” – komitet rewitalizacji.
Sporządzenie programu rewitalizacji pozostaje w gestii prezydenta miasta, który tworzy go przy pomocy komitetu. Najpierw ma powstawać projekt uwzględniający takie kwestie jak:
- cele programu rewitalizacji,
- określenie czasu trwania rewitalizacji,
- wykaz działań koniecznych do przeprowadzenia w celu osiągnięcia planowanego stanu (m.in. listę przedsięwzięć infrastrukturalnych czy listę działań społecznych i środowiskowych)
- oszacowanie korzyści i kosztów,
- system zachęt do podejmowania działań ( ulgi i zwolnienia w opłatach adiacenckich),
- sposób zarządzania procesem rewitalizacji (również harmonogram),
- przewidywane źródła finansowania.
Ważny z punktu widzenia gospodarki przestrzennej jest art. 10 – narzuca on na gminę obowiązek sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru kryzysowego (projekt programu rewitalizacji równocześnie uchwalany z uchwałą o przystąpieniu do sporządzenia MPZP), oraz wprowadzenie ewentualnych zmian do studium.
Prezydent miasta obowiązkowo również będzie musiał monitorować i oceniać realizację programu rewitalizacji i przedstawiać propozycje aktualizacji programu.
Za minus można uznać mały udział ekspertów w rewitalizacji – oni mogą być, ALE nie muszą. Oby wiara w kompetencje gmin nie okazała się zgubna.
Pozytywne wydaję się „przymuszanie” gmin do prób pozyskiwania nowych partnerów i inwestorów. Powstaje również możliwość obniżenia kosztów rewitalizacji i pozyskania większej ilości źródeł finansowania. Większa pewność, iż pewne projekty zostaną zrealizowane (podparte to będzie odpowiednimi analizami) i dadzą dochód, może zachęcić inwestorów do wyłożenia kapitału.
To wydają się najważniejsze założenia jakie ma wprowadzać ustawa o rewitalizacji. Na pewno w przypadku jej uchwalenia wzrośnie znaczenie programów rewitalizacji, które miasta czasem uchwalały, lecz wdrażanie projektów było niewidoczne. Rewitalizacja jest programem rozwoju miasta i z pewnością egzekwowanie jej głównych założeń i celów powinno być lepsze.
Pełen tekst projektu ustawy znajdziecie tutaj.