Hundertwasserhaus to jednostka mieszkaniowa położona w Wiedniu. Jest najbardziej znaną realizacją architektoniczną Friedensreich’a Hundertwasser’a, łączącą przyrodę z codziennym życiem mieszkańców.

Hundertwasserhaus został wybudowany w drugiej połowie XX w. – w latach 1983-1985, na rogu ulic Kegelgasse i Löwengasse. Projektantami tego wyjątkowego budynku byli Austriacy: architekt Josef Krawina, Peter Pelikan i artysta Friedrich Stowasse (pseud. Hundertwasser). Hundertwasserhaus jest realizacją poglądów twórcy, który postulował integrację człowieka z naturą.

Artysta w projekcie ucieka od regularności i linii prostych. Podłogi falują, a okna są różnej wielkości. Elementem wyróżniającym jest roślinność obrastająca na licznych tarasach budynek. Nie jest on dostępny dla zwiedzających, ale znajdują się na nim trzy publiczne tarasy. Przestrzeń prywatną mieszkańców stanowi 16 balkonów. Łącznie na budynku rośnie ok. 250 drzew i krzewów.

W budynku widać artystyczne podejście projektanta. Można zauważyć nawiązania do kubizmu, czy wywodzącego się z niego neoplastycyzmu Mondriana. Sam budynek trochę przypomina wręcz obraz “Kompozycja z żółtym, niebieskim i czerwonym” wspomnianego artysty. Hundertwasserhaus zadziwia zarówno architekturą jak i podejściem twórcy – artystycznym i praktycznym. Twórca kontynuował swoją działalność – powstał szereg budynków nawiązujących “abstrakcyjną” architekturą do Hundertwasserhaus’u, np.: Zielona Cytadela Magdeburgu czy Waldspirale. W tych realizacjach autor “uwolnił” swoje wszelkie artystyczne odczucia.

Hundertwasser zauważa w swojej działalności, że konieczne jest podejście praktyczne – budynek będzie wykorzystywany przez człowieka i to on ma się w nim dobrze czuć – nie architekt. Dodaje do tego również konieczność współżycia z naturą, a artystyczne podejście zapewnia oryginalność jego projektom i pokazuje silne powiązanie architektury ze sztuką.

Jego poglądy można analogicznie przełożyć na urbanistykę. W przestrzeniach publicznych wszelkie kompozycje artystyczne o wyrazistych barwach oddziałują na nasz umysł przykuwając wzrok. Rożne kolory powodują rozmaite odczucia, dzięki czemu zatrzymujemy się i chwilę zastanawiamy.  Element artystyczny w projektowaniu przestrzeni ogólnodostępnych jest istotny, gdyż uatrakcyjnia ją, ożywia (posadzka miejska, czy “meble”). Ważne jest jednak, aby nie popaść w skrajność i pamiętać o ich racjonalnym wykorzystaniu. W naszym przypadku wyjątkowo został on zapomniany podczas budowy blokowisk w czasach socjalizmu, co teraz popadło w drugą skrajność – pastelizację bloków. Natomiast sprawnie działający system przyrodniczy miasta utrzymuje komfortowe warunki życia.